Ooit had ik al fluitend hele gesprekken met mijn parkiet. Door sterk aan een woord of zin te denken tijdens het fluiten werd ik begrepen. Met biologieles werd me verteld dat dit niet kan omdat dieren geen bewustzijn of taal kennen, maar ik kon dat niet geloven.

Ik maak een tafereel als een landschap in een verdwaalde tijd waarbij verleden, heden en toekomst door elkaar lopen. In dit landschap onderzoek ik vervreemding en mijn veranderende verhouding tot de wereld; door klimaat verandering en afname biodiversiteit.

Kevers zijn in die wereld bijzonder omdat ze zich zo goed kunnen aanpassen aan de veranderende leefomgeving. Van alle dieren hebben ze misschien wel de meeste kans om mee te evolueren. Als de wereld steeds stiller wordt zal ik steeds meer behoefte hebben om met kevers te kunnen communiceren.

_

Once, I used to whistle entire conversations with my parakeet. By intensely focusing on a word or phrase while whistling, I was understood. In biology class, I was told this wasn’t possible because animals don’t possess consciousness or language, but I couldn’t believe that.

I create a scene like a landscape in a lost time, where past, present, and future intertwine. In this landscape, I explore alienation and my changing relationship with the world—shaped by climate change and declining biodiversity.

Beetles are special in that world because they adapt so well to their changing environment. Of all animals, they might have the best chance to evolve along with it. As the world grows ever quieter, I will feel an increasing need to communicate with beetles.

paulvanroosmalen.nl